|
چهار شنبه 21 مرداد 1394برچسب:, :: 6:7 :: نويسنده : ♥☜سمیہ☞♥
پس از اَفرینش اَدم ، خدا گفت به او: نازنینم اَدم…. با تو رازی دارم !.. اندکی پیشتر اَی .. اَدم اَرام و نجیب ، اَمد پیش !!. … زیر چشمی به خدا می نگریست !.. محو لبخند غم آلود خدا ! .. دلش انگار گریست ….. نازنینم اَدم!!. قطره ای اشک ز چشمان خداوند چکید !!!.. یاد من باش … که بس تنهایم !!…. بغض آدم ترکید ، .. گونه هایش لرزید !! به خدا گفت : من به اندازه ی …. من به اندازه ی گلهای بهشت …..نه … به اندازه عرش ..نه ….نه من به اندازه ی تنهاییت ، ای هستی من ، .. دوستدارت هستم !! اَدم ،.. کوله اش را بر داشت خسته و سخت قدم بر می داشت !… راهی ظلمت پر شور زمین .. طفلکی بنده غمگین اَدم!.. در میان لحظه ی جانکاه ، هبوط … زیر لبهای خدا باز شنید ،… نازنینم اَدم !… نه به اندازه ی تنهایی من … نه به اندازه ی عرش… نه به اندازه ی گلهای بهشت !… که به اندازه یک دانه گندم ، تو فقط یادم باش !!! نازنینم اَدم …. نبری از یادم …  نظرات شما عزیزان:
خیلی خوشگل بود...ilove this
پاسخ:ممنون شما لطف دارید... ﺯﯾﻨﺐ
 ساعت18:09---22 مرداد 1394
ﻋــﺎﻟــــﯿﺲ
.gif){kind=small} .gif){kind=small} پاسخ:مرسی ....
ﻗﺸﻨﮓ ﺑﻮﺩ ﯾﻌﻨے ھﺴﺖ
.gif){kind=small} .gif){kind=small} پاسخ:خخخخ...مرسی 
 |
||
تبادل لینک هوشمند 
خبرنامه وب سایت:
آمار
وب سایت:
